Πριν από δύο μήνες έγραψα ότι η αυτοπειθαρχία δεν είναι θέμα θέλησης, αλλά οργάνωσης. Οι άνθρωποι που μοιάζουν αυτοπειθαρχημένοι οργανώνουν τη ζωή τους έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ασκήσουν αυτοκυριαρχία. Πιο μετά διευκρίνισα ότι σαφέστατα χρειαζόμαστε τις εσωτερικές δυνάμεις μας. Ακριβώς γι’ αυτό είναι χαζομάρα να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό όταν μπορουμε να πετύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα ανώδυνα, με καλή οργάνωση. Παρέθεσα και δύο ψυχολογικά πειράματα: ένα που δείχνει ότι τα αποθέματα εσωτερικών δυνάμεων που έχουμε είναι συγκεκριμένα, και ένα που δείχνει ότι μπορούμε να μειώσουμε δραματικά την κατανάλωση μπύρας χωρίς καμιά προσπάθεια, μόνο με το να τη βάλουμε στο πίσω μέρος του ψυγείου μας.
Νιώθω τώρα πως κάποιος θα με ρωτήσει: καλά όλα αυτά που λες ρε φίλε, αλλά τι σχέση έχουν με το τάι τσι τσουάν;
Δεν είμαι σίγουρος πώς να απαντήσω σ’ αυτό. Νιώθω πως και με το τρέξιμο έχουν σχέση. Aν ρωτήσω ένα δρομέα, σίγουρα θα έχει πράγματα να μου πει. Όμως ό,τι καταλάβω θα είναι πολύ επιφανειακό αν δεν τρέξω κι εγώ ο ίδιος.
Το τάι τσι τσουάν καταναλώνει εσωτερική δύναμη—είναι πιο εύκολο να κάτσω στον καναπέ μου απ’ ό,τι να ασκηθώ. Ταυτόχρονα όμως παράγει εσωτερική δύναμη, ενώ επίσης μας μαθαίνει να ισορροπούμε το πόση δύναμη να ξοδεύουμε και το πώς να την τρέφουμε. Μας βοηθάει να κάνουμε αυτό που εν τέλει προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή.
Αυτό λοιπόν, πολύ επιγραμματικά, είναι ό,τι σκέφτομαι τώρα. Αν ρωτούσα πέντε ασκούμενους θα έπαιρνα πέντε διαφορετικές απαντήσεις, που θα ήταν όλες σωστές—θα ήταν διαφορετικές όψεις του ίδιου πράγματος. Αν τις κατέγραφα θα μπορούσα να προσθέσω άλλα πέντε άρθρα σ’ αυτό τον κύκλο.