Αφού γεννηθεί ένα κοτοπουλάκι σε εκκολαπτήριο, έχει μεγάλη σημασία να βρεθεί το φύλο του, π.χ. οι μονάδες παραγωγής αυγών θέλουν μόνο θηλυκά. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις αρσενικά από θηλυκά, και στη δεκαετία του 1930 η αμερικανική παραγωγή κοτόπουλων και αυγών είχε μεγάλο πρόβλημα. Οι Ιάπωνες όμως ήταν πολύ καλοί σ’ αυτό.
Οι Αμερικανοί έφεραν λοιπόν πέντε Ιάπωνες ειδικούς. Οι Ιάπωνες δεν έκαναν διαλέξεις ούτε ανέλυσαν τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο αρσενικό και θηλυκό κοτοπουλάκι. Η μέθοδός τους ήταν τόσο ξένη στη δυτική κουλτούρα ώστε οι Αμερικανοί δεν θα τη δέχονταν αν δεν ήταν απελπισμένοι.
Ο δάσκαλος στεκόταν δίπλα στο μαθητή, έπαιρνε ένα από τα αταξινόμητα κοτοπουλάκια, το γύριζε ανάποδα για να δουν τα γεννητικά του όργανα, έλεγε «αρσενικό» ή «θηλυκό», και το έβαζε στο αντίστοιχο τελάρο. Μετά έπαιρνε το επόμενο αταξινόμητο κοτοπουλάκι και έκανε το ίδιο. Ο μαθητής, που φυσικά δεν καταλάβαινε καμία διαφορά ανάμεσα σε αρσενικό και θηλυκό, δεν είχε νόημα να κάνει ερωτήσεις—απλά παρακολουθούσε.
Τρεις μήνες και πάνω από εκατό χιλιάδες κοτοπουλάκια αργότερα, ο μαθητής μπορούσε πλέον να τα ξεχωρίζει.
Υπάρχει και κάτι θλιβερό σ’ αυτή την ιστορία, ότι σε πολλές μονάδες τα ανεπιθύμητου φύλου κοτοπουλάκια θανατώνονται αμέσως, και όχι πάντα με καλές μεθόδους. Το ζήτημα αυτό απασχολεί τους συλλόγους προστασίας ζώων, δεν έχει όμως σχέση με το λόγο για τον οποίο αναφέρω την ιστορία.